verso libre

Algún poema tería sentido neste espazo morto falto de colectivos.

Etiquetas aceptadas como propias marcas do capitalismo acelerado enfrontado coas persoas, tan amante da masa.

Subir escaleiras windows on the road soa a apertura do programa, vou, non me dou posto ao día nesta tempada de tantas novas

resístese o cerebro a máis actualizacións pechade a porta parade o mundo as rotativas a tele en negro

gaivotas á terra

a máquina comecartos segue facturando novidade dalle a palanca para morrer anestesiada no día a día esperta dos teus sonos

e

penso nos meus nenos véxoos agardando ben peiteados cos zapatos novos vestidos de posfranquismo ansío liberdade

remorsos

quen es, quen queres ser. Serás o que teñas que ser, déixate. Déitate. Deléitate.

Modigliani