Ideario

Galicia Poética "antolloloxía"

Me da vértigo el punto muerto
y la marcha atrás,
vivir en los atascos,
los frenos automáticos y el olor a gasoil.
Me angustia el cruce de miradas
la doble dirección de las palabras
y el obsceno guiñar de los semáforos.
Me da pena la vida, los cambios de sentido,
las señales de stop y los pasos perdidos.
Me agobian las medianas,
las frases que están hechas,
los que nunca saludan y los malos profetas.
Me fatigan los dioses bajados del Olimpo
a conquistar la Tierra
y los necios de espíritu.
Me entristecen quienes me venden kleenex
en los pasos de cebra,
los que enferman de cáncer
y los que sólo son simples marionetas.

Me aplasta la hermosura
de los cuerpos perfectos,
las sirenas que ululan en las noches de fiesta,
los códigos de barras,
el baile de etiquetas.
Me arruinan las prisas y las faltas de estilo,
el paso…

Ver la entrada original 56 palabras más

aldeana

xa non me sorprende ir pola rúa dos cordóns malva

non tanto como antes

batirme en retirada polas esquinas dos edificios enchidos de humidade

a delicadeza non forma parte desta cara do disco e dan ganas de refuxiarse na altiveza do pentagrama

para ver se por fin é posible deixar ir a lousa

para aceptar e caer rendida aos pés da maxia

María Antonia Dans

Tema un

doe

Galicia Poética "antolloloxía"

Estudiadas as cóxegas e os beizos as miradas as maxias os sonetos

os pés descalzos acadan o chan máis firme coa péntega dourada asomando frecuencias, nostalxias, morriñas.

Soa a música. Que beleza renacentista. Todo o trimestre tentando averiguar. Unha misión. Un tema. Unha tradución. Meu pai viña salvarme.

Estudiados os mirlos e os hoteis, buscadas as noites máis templarias. Non había son. Ninguén vai morrer neste día, avisaron de lonxe.

Por fin, tropezando cos cables, cheguei a ti. Mirabas atónito, tremendo as mans dende tódolos ángulos.

Dez, nove, oito. Avalía imaxes de paz e rebeldía. Sete, seis, cinco. Se queres desaparecer, usa isto. Catro, tres, dous. Ías pola rúa coma un meniño orfo. Un, cero. Bilingüismo programático.

Chau, papá.

Ver la entrada original

astronomía

Galicia Poética "antolloloxía"

e logo quen ía poñer a velocidade a andar como se foran as estrelas as culpables dos anos luz

andaban de entrevista en entrevista coa insistencia testuda de atopar dano emocional

pensaba que ao ser verán desaparecían todos os estranos vagalumes que repousaban na pel

pensaba que ao ser verán enxugábanse e caían das árbores esmorecidas

e logo quen ía poñer o ímpeto a correr como se urxiran os ollos entornados procurando cometas

Van Gogh, Ceo estrelado.

Ver la entrada original

Apagón

Galicia Poética "antolloloxía"

novidades xuntas explosivas falta de control

víctima pasiva, así te queren así te aman obediente sumiso tan dócil

se apagas o candil cooperas coas letras en verde caendo a que sabes do que falo?

e vai unha, dúas, tres, ata catro novas colapsantes que parece que si pero

que te fan dar o respingo o salto cara atrás ven o susto vai ser a fin e logo pero

de bombas napalm a petardos de feira a xente non axuda non traballa para o equipo

confundiron o equipo apagaron a luz persoas ensombrecidas

canto despilfarro de vida por render acatamento aos que emanan decadencia

El Cuadro del Día — Thomas Cole - “El curso del imperio. Destrucción”...
“El curso del imperio”, Thomas Cole

Ver la entrada original

POETÍZAME

Galicia Poética "antolloloxía"

Mercadores co guecho de cabelo ondeante collen o arame dourado

introducen a carapucha no manancial que liba entre alfándegas.

Abaixo fronteiras. Teus ollos.

Asistes co sorriso posto: sincera, sincera.

Feminina, feminina. Coa ledicia fervendo.

Non es unha bolboreta escondida que espera indixerible

e por iso vives coa a tranquilidade do que non comprende

e esperas

desconforme

e case adormeces.

A casta piedade en contradicción

iso es e non escoitas

como o espírito masculino

da desagradecida poesía que te acende a vida.

POETÍZAME

Marchantes con flequillo ondulante cogen el alambre dorado

introducen la capucha en el manantial que liba entre aduanas.

Abajo fronteras. Tus ojos.

Asistes con la sonrisa puesta: sincera, sincera.

Femenina, femenina. Con la felicidad ardiendo.

No eres una mariposa escondida que espera incomestible

y por eso vives con la tranquilidad de quien no comprende

y esperas

disconforme

y casi te duermes.

La casta piedad en contradicción

eso eres y no escuchas

como…

Ver la entrada original 11 palabras más

Olímpica

Galicia Poética "antolloloxía"

Olímpica é a mañá na que loitei contra o tempo para saír perdendo o autobús

logo unha chamada, e logo outra, e chegou o mediodía cunha calor de infarto.

A fatiga cambiou a cor da historia. Retirouse a pensar, rexenerou a enerxía: estás sá, non hai dor, creo na maxia. Cre na maxia

crea a maxia.

Sé olímpica

e que vivan as mañàs con chamadas autobuses calores enerxía

Sé olímpica

non deixes de xogar.

Ver la entrada original