verso libre

Algún poema tería sentido neste espazo morto falto de colectivos.

Etiquetas aceptadas como propias marcas do capitalismo acelerado enfrontado coas persoas, tan amante da masa.

Subir escaleiras windows on the road soa a apertura do programa, vou, non me dou posto ao día nesta tempada de tantas novas

resístese o cerebro a máis actualizacións pechade a porta parade o mundo as rotativas a tele en negro

gaivotas á terra

a máquina comecartos segue facturando novidade dalle a palanca para morrer anestesiada no día a día esperta dos teus sonos

e

penso nos meus nenos véxoos agardando ben peiteados cos zapatos novos vestidos de posfranquismo ansío liberdade

remorsos

quen es, quen queres ser. Serás o que teñas que ser, déixate. Déitate. Deléitate.

Modigliani

Galicia tiña que ser verbo

Destempo

Ogallá cando nos atopamos

eu menos ferida

ti menos rota

Síntoo

Non te botaba en falta a ti senón a min, a aquela época na que estivemos vivas xuntas.

Vai volver?

Tiven que usar a chaqueta varios días e aí me din conta:

Instalouse setembro, tamén no calendario.

Penso que non vou estar. Bate a rabia e móllanse os ollos.

Suplico liberdade.

 

 

Desexos

Que me chegue agosto ata decembro 

e xullo ata a primavera.

Cada inverno que chega fainos escuros e se somos escuros, como sobreviviremos?

Tes moita sorte se podes saír da casa e pechar a porta e estar a salvo rodeada de amigos

e vivir todas esas cousas que só pasan cando todo parece deterse e logo agosto.

Monteventoso, zona de Ferrol, A Coruña 💙

Batalla naval

Claváronselle os talóns dos pes no asfalto e logo que pasou pasou que a rúa enchiuse de xente e o ceo botou a esplotar, todo eran luces e olor a pólvora

caíu no que tanto rexeitou a molestia fíxose dor e logo que pasou pasou que non chegou a máis e fíxose pequeniña e despois pum pum e aplausos.

Ninguén saberá nunca o que sofres. Garda no peto e maldita sexa. 

Vacacións ❤

Noite en Fisterra

Baten as bágoas contra a escuma

burbullean as mans unidas con centeas de remorsos

reza de xeonllos cara ao mar 

quen quere mirar? 

Ti: espera disconforme

e case adormece

e sae a flote

nas ruinas nocturnas de Fisterra.

Para non esquecer

Celebra o amor

agora que sabes que a vida logo pasa

celebra a ledicia con pericia

aquelo digno de lembrar cando cheguen os momentos escuros

sen medo aos futuros

non hai nada máis fermoso que rampar no vento mensaxes de agarimo

e que todo flúa

e que nada inflúa.