rabuñade a dúbida calumnade a esencia espírito de aire pinchádeo que non voe
facédelle a morte que latexe inseguridades desaparece a reflexión vaise a beleza
corda frouxa nun ano, dous, seguimos no bucle aculturado
tensión/distensión irrealidade cotidiana non hai camiño na utopía
as persoas esvaemos como cristal líquido.
rezabamos cancións e todo era máis sinxelo
e desmontable
e as liñas paralelas de trazado perfecto milimétrico
tocábanse agarimosas como se fose a primeira vez
Algún poema tería sentido neste espazo morto falto de colectivos.
Etiquetas aceptadas como propias marcas do capitalismo acelerado enfrontado coas persoas, tan amante da masa.
Subir escaleiras windows on the road soa a apertura do programa, vou, non me dou posto ao día nesta tempada de tantas novas
resístese o cerebro a máis actualizacións pechade a porta parade o mundo as rotativas a tele en negro
gaivotas á terra
a máquina comecartos segue facturando novidade dalle a palanca para morrer anestesiada no día a día esperta dos teus sonos
e
penso nos meus nenos véxoos agardando ben peiteados cos zapatos novos vestidos de posfranquismo ansío liberdade
remorsos
quen es, quen queres ser. Serás o que teñas que ser, déixate. Déitate. Deléitate.
Non sospeitas nesas tardes
o poder dos teus latexos,
a irremediable sucesión de imaxes de lume
onde surcas espacios nús,
e sei entón máis que nunca
todo o que atopei en ti,
a cova na que se esconden
os tesouros da túa vida,
e o azul das tardes de sábado
e a aperta cálida do abrigo.
Os días fuxen pola autoestrada fíltranse polas paredes dos ecosistemas vivos e das naturezas mortas en tódalas rúas arrepentidas de tanto non vernos
tantas cousas e ningunha precisaría outras 24 horas para transcribir a vida
non chega o tempo non elixir é renunciar
arte de priorizar 24 horas buscando o sentido do sinsentido sen intelixencia non hai reflexión
onde foi a intelixencia?
onde foi a Humanidade?
Póñome do revés sen ter dereito
buscando nas fragas o sombreiro de frores marchitas que caeu unha noite de Venus sen excusa ningunha
lembras?
Chove de novo a secas
como se non fixera falta existir e todo fora un recordo de Londres
imos facer maxia de vinte xeitos distintos
pero non no pasado
eu aí non quero volver.
La joven de la perla, Johannes Vermeer (1667)
o tempo ponnos a cada un no seu sitio ja discrepo eu deste dito que escoito moito pero concrétase pouco
o consolo dos miñaxoias que non nos atrevemos a a atacar nada máis que cando nos vemos obrigados a defendernos
nun mundo en guerra matar non é opcional
porén;
eu prefiro fuxir
habitar a escuridade non é unha boa costume
non reparas nas cadeas e penumbras que constrúen a caverna
non estás presente máis que como sombra que me asombra
negra gris distintos tons opacos
curtametraxe
a maseira do porco fai de pantalla a pantalla amosa imaxes veladas
quero voar voar encherme de ar
ascender reptando rabuña o ventre
quero na inconsciencia aboiar
facerme primeira persoa do singular
Galicia Poética "antolloloxía" 