Habitación

Soñou dous días enteiros inerte na butaca contra a fiestra

dous días

e logo chegaron eles cargados con navallas desmontables

ocultas na roupa ela non sabía

mans enfarrañadas

sentada mirando os tellados mirando a parroquia polo aire

miraba o pozo pero que preguiza deixarse ir

inerte na butaca contra a fiestra

trinta metros cadrados de gratulación

laissez faire

cuspirlle ás lembranzas

aforcar o futuro

desentrallar a rede

xirar na terraza 180 graos

sentirse chá livián pequena

ondeante nas verbas

poder dicir de novo:

como que xa non é máxico o mundo?

Habitación

Soñó dos días enteros inerte en la butaca frente a la ventana

dos días

y después llegaron ellos cargados con navajas desmontables

ocultas en la ropa ella no sabía

manos embarradas

sentada mirando los tejados mirando la parroquia por el aire

miraba el pozo pero qué desgana dejarse ir

inerte en la butaca frente a la ventana

treinta metros cuadrados de congratulación

laissez faire

escupirle a los recuerdos

ahorcar el futuro

desenredar la red

girar en la terraza 180 grados

sentirse llana liviana pequeña

ondeante en las palabras

poder decir de nuevo:

¿cómo que ya no es mágico el mundo?

Desatinos

Pasaches coma un voo rápido de longas horas e media
e quedaches por riba das memorias a longo e curto prazo
deches un portazo
retumbou a praia e alí estaba todo:
o vodka, os amigos, as cacharelas
o mar batente contra rochas negras

non me vas crer
pero a estas alturas da vida xa ata me esquezo de colgar a roupa
eu
que vivía sentada na fiestra mirando se cambiaba o tempo
ou quen viña

rezabamos cancións e todo era máis sinxelo
e pregable
e as liñas paralelas de trazado perfecto milimétrico
tocábanse agarimosas como se fose a primeira vez
na cidade nas luces nos tellados
e non lles daba vergoña estar en pixama.

Nembargantes
eu non falaba.

Non falei nunca.

Caía a primavera co solpor da tardiña
e alí estaba
quieta, perenne
ollando as caixas mal pechadas que carretaba o transportista.

Non abras

Era máis grande do que pensaba non o esperaba

por canto crías que se vendían os remorsos? Sesenta agonías sesenta afonías

Cortar polo sano, a mellor alternativa, que dis, nin se che ocurra

apreta as mans e sente o lume a luz o ardor que queima na gorxa

desafía os mércores rexeita os estrenos de domingo celebra os xoves as cousas no seu sitio os luns de festa

de festa tamén os martes e os sábados por que non e o resto dos días “non deixes de facer as cousas que che sintan ben” un anuncio de vida

debida, de la muerte a ti debida, sen edulcorantes, mes fúnebre non o quero pensar moito para non caer a plomo peso morto no mes fúnebre, dicía

chamábasme antroido que risa porque sempre tiña frío e andaba cargada de roupa e agora cargo con penas namentres tento cambia-lo mundo namentres o mundo me cambia a min.

Os remorsos cando chaman á porta mellor escoitar detrás dela e non abrir, non abras nena, non abras.

Queda caladiña en silencio e espera a que pasen. Ou se acaso vérteos en forma de verbas nese blogue que che espurga a alma.

Supoñamos

Manto prateado frío ténebre con pestume a rapaza case viva

non me acabo de ir e non dou atopado a saída destes meses tan grises

supoñamos que quero pensarte de novo

volverías?

Supongamos

Manto plateado frío ténebre con pestazo a chica casi viva

no me acabo de ir y no soy capaz de encontrar la salida de estos meses tan grises

Supongamos que quiero pensarte de nuevo

¿volverías?

Vaise apagando

Apacible estática distante postaliña inflamada

afástome atrapada entre barrotes de poliuretano

e xa non saberei o que sería bicarte nos mediosdías

nin conter o alento escoitando subir as escaleiras

ou finxir que estou de aniversario

e que sinto o mesmo que hai 15 anos.

Se va apagando

Apacible estática distante postalita inflamada

me alejo atrapada entre barrotes de poliuretano

y ya no sabré lo que sería besarte en los mediosdías

ni contener el aliento escuchando que suben las escaleras

o fingir que estoy de cumpleaños

y que siento lo mismo que hace 15 años.

A Coruña das mulleres

Leito

Non son o cárcere estreito

que molla a túa pel

ensínaste ao mundo como

a senda que morre

namentres eu

desexo que sexas

a esperanza que canta

ansiosa pídoche ledicia

ansiosa, ven.

O pretendente acumula

caricias na noite

caricias non dadas.

Desexo que sexas o elixir

dos sentimentos

sentimentos estranos coa pel de laranxa

lonxanos, fuxide!

Só queda inquedanza

nas presenzas.

Os vapores acalan a morte

enxérganse afundidos

eles sofren;

nós,

espidas como ideas fugaces.

2020

Pagarés sen volta

Canto custa caer a prazo fixo

en praza fixa

sen data

canto custa vivir morrendo a cada hora

de 8 a 3

canto

instrumento de especulación política

vives no xeo da impostura

sobrehidratada perfumada

como lume arrogante

hoxe non chames

non provoques

non

que a caixa de Pandora

pechou por reformas.