Non creo no destino que se abra o telón
non lembro moito máis daquel entón.
Imos.
Non saímos de aquí nova iorque chicago washington
Imos.
Que non me inclúan en ningunha canción máis, que me deixen a verba na escrita
na pel.
Estudiádeme. Dádeme receitas de renovación.
Eu só quero poesía para curarme.
Rescatando favoritos…
Desterrarme da miña mente para non estar soa conmigo
romper currículos e baixarme do tren
rehabilitarme
sacarme das veas
cansa como estou de render ao máximo derrétome rétome para atoparme
agora é o momento
A G O R A
Rehabilitación
Desterrarme de mi mente para no estar sola conmigo
romper currículos y bajarme del tren
rehabilitarme
sacarme de las venas
cansada como estoy de rendir al máximo me derrito me reto para encontrarme
ahora es el momento
A H O R A
como forma de rebeldía.
Nos malos momentos a boa xente brila.
Calamos o que doe para mañá
deixamos a calor para o verán.
Galicia poética, Galicia ferinte
onde teñen noventa ata os de vinte.
Nos malos momentos a boa xente xime.
Ser feliz
como forma de supervivirte.
Rescatando favoritos…
De súpeto fixo calor
sen preámbulos e con coincidencias
xa unha non sabía onde meter tanta morriña morna
derretíanse as lembranzas
escorrentábase a familia pola fiestra
esgotábanse os prantos deixándose caer pola mesa da cociña
todo se tornou praia verbenas mantas na herba
tinguido por un liviano fume de sono.
A persistencia da memoria, Dalí (1931)
Estudiadas as cóxegas e os beizos as miradas as maxias os sonetos
os pés descalzos acadan o chan máis firme coa péntega dourada asomando frecuencias, nostalxias, morriñas.
Soa a música. Que beleza renacentista. Todo o trimestre tentando averiguar. Unha misión. Un tema. Unha tradución. Meu pai viña salvarme.
Estudiados os mirlos e os hoteis, buscadas as noites máis templarias. Non había son. Ninguén vai morrer neste día, avisaron de lonxe.
Por fin, tropezando cos cables, cheguei a ti. Mirabas atónito, tremendo as mans dende tódolos ángulos.
Dez, nove, oito. Avalía imaxes de paz e rebeldía. Sete, seis, cinco. Se queres desaparecer, usa isto. Catro, tres, dous. Ías pola rúa coma un meniño orfo. Un, cero. Bilingüismo programático.
Chau, papá.
Desaparecer, non deixar nin rastro. Que non me volvan ver, que non me escoiten. Levádeme de aquí.
Se puideras ir atrás cosas mesmas circunstancias… Cres que o farías distinto?
Frecuencias de telefonía móbil. Nostalxia.
Eras especial, e agora. Eras especial, sobre todo se chovía. Eras especial, e agora. Como poderías sabelo.
Non.
Non se pode forzar, bloqueo sen tregua.
Coñezo esa mirada. Xa está. É o momento de volver a casa.
Rescatando favoritos…
Tropezo coas cousas, cos sentementos coa cadeira na cociña
déixome desvelar polas ambivalencias
e ti apareces co teu mozo novo ben vestido e caladiño
moito che gustan os rapaces ben vestidos e caladiños
así podes falalo todo ti
non dixo nin mú
pero movía a cabeza en sinal de aprobación pena desencanto.
Ía un calor épico coma nos bós tempos
aqueles nos que xeaba e facía frío ata febreiro e despois chovía, e ventaba, e chegaba maio e era o mes das frores
onde van as frores, que xa abriron e xa pecharon varias veces no ano
e velaí chegaches ti coa túa melena
el co seu floco de cabelo sobre a fronte que guapo
eu cortaba o pelo para parecer maior pintaba os beizos
poñía os zapatos da miña nai case morta
e non se me ocorreu outra cousa que pedirlle au teu rapaz aquela tarde
a escondidas dos…
Ver la entrada original 207 palabras más
Quizá veña darnos a benvida o amo
o sistema extráxollo da mente e así o recrea… non deberías estar aquí
non deberías ter una copia de ti
non construiches o mundo
Porén
ti es o sistema que controla este sitio
versións de ti mesmo copias fieis do aparato de control
segredos, mentiras, decisións
darías o que fora por el?
Hoxe vou vestida de negro
o primeiro día no que xa non somos
nin seremos.
@galiciapoetica
El sitio de mi recreo https://g.co/kgs/7ExbVP
