xa non me sorprende ir pola rúa dos cordóns malva
non tanto como antes
batirme en retirada polas esquinas dos edificios enchidos de humidade
a delicadeza non forma parte desta cara do disco e dan ganas de refuxiarse na altiveza do pentagrama
para ver se por fin é posible deixar ir a lousa
para aceptar e caer rendida aos pés da maxia
María Antonia Dans
doe
Estudiadas as cóxegas e os beizos as miradas as maxias os sonetos
os pés descalzos acadan o chan máis firme coa péntega dourada asomando frecuencias, nostalxias, morriñas.
Soa a música. Que beleza renacentista. Todo o trimestre tentando averiguar. Unha misión. Un tema. Unha tradución. Meu pai viña salvarme.
Estudiados os mirlos e os hoteis, buscadas as noites máis templarias. Non había son. Ninguén vai morrer neste día, avisaron de lonxe.
Por fin, tropezando cos cables, cheguei a ti. Mirabas atónito, tremendo as mans dende tódolos ángulos.
Dez, nove, oito. Avalía imaxes de paz e rebeldía. Sete, seis, cinco. Se queres desaparecer, usa isto. Catro, tres, dous. Ías pola rúa coma un meniño orfo. Un, cero. Bilingüismo programático.
Chau, papá.
A rúa bota xente que non mira, camiña, se caen érguense sen mirar, se miran caen e seguen. Mirar é palabra aguda e a rúa, andar pola rúa, é tan grave…
e logo quen ía poñer a velocidade a andar como se foran as estrelas as culpables dos anos luz
andaban de entrevista en entrevista coa insistencia testuda de atopar dano emocional
pensaba que ao ser verán desaparecían todos os estranos vagalumes que repousaban na pel
pensaba que ao ser verán enxugábanse e caían das árbores esmorecidas
e logo quen ía poñer o ímpeto a correr como se urxiran os ollos entornados procurando cometas
eu pensaba que ser rara era malo e por iso quixen ser como todos
novidades xuntas explosivas falta de control
víctima pasiva, así te queren así te aman obediente sumiso tan dócil
se apagas o candil cooperas coas letras en verde caendo a que sabes do que falo?
e vai unha, dúas, tres, ata catro novas colapsantes que parece que si pero
que te fan dar o respingo o salto cara atrás ven o susto vai ser a fin e logo pero
de bombas napalm a petardos de feira a xente non axuda non traballa para o equipo
confundiron o equipo apagaron a luz persoas ensombrecidas
canto despilfarro de vida por render acatamento aos que emanan decadencia
Pssst… euuu… estooo
…nada!
Era para ver se me facías un oco
no teu corazón adormecido
unidos para sempre
prendados enredados
aínda que seña por un garfo.
Amoor
Pssst… yooo… estooo
…nada!
Era para ver si me hacías un hueco
en teu corazón adormilado
unidos para siempre
prendados enredados
aunque sea por un tenedor.
Mercadores co guecho de cabelo ondeante collen o arame dourado
introducen a carapucha no manancial que liba entre alfándegas.
Abaixo fronteiras. Teus ollos.
Asistes co sorriso posto: sincera, sincera.
Feminina, feminina. Coa ledicia fervendo.
Non es unha bolboreta escondida que espera indixerible
e por iso vives coa a tranquilidade do que non comprende
e esperas
desconforme
e case adormeces.
A casta piedade en contradicción
iso es e non escoitas
como o espírito masculino
da desagradecida poesía que te acende a vida.
POETÍZAME
Marchantes con flequillo ondulante cogen el alambre dorado
introducen la capucha en el manantial que liba entre aduanas.
Abajo fronteras. Tus ojos.
Asistes con la sonrisa puesta: sincera, sincera.
Femenina, femenina. Con la felicidad ardiendo.
No eres una mariposa escondida que espera incomestible
y por eso vives con la tranquilidad de quien no comprende
y esperas
disconforme
y casi te duermes.
La casta piedad en contradicción
eso eres y no escuchas
como…
Ver la entrada original 11 palabras más
Olímpica é a mañá na que loitei contra o tempo para saír perdendo o autobús
logo unha chamada, e logo outra, e chegou o mediodía cunha calor de infarto.
A fatiga cambiou a cor da historia. Retirouse a pensar, rexenerou a enerxía: estás sá, non hai dor, creo na maxia. Cre na maxia
crea a maxia.
Sé olímpica
e que vivan as mañàs con chamadas autobuses calores enerxía
Sé olímpica
non deixes de xogar.
que é o medo conexión conciencia corpo
que son eu? Filosofía do abstracto con xente do cotidiano non hai reflexión no medio na contorna experimentos de escoita e entendemento que non chegan á nada
namáis que á comparación de por que ti si e eu non
que hai en min tan distante
desaparezo
desapareza aquí
sentir parecer ser non ser observar antropoloxía vital atenta
as interpretacións non serven de nada
exploradora sistémica do liberticidio empoderamento absolutista
ante a confusión replegamos as ás pero a súa natureza é voar, voar
voade
Galicia Poética "antolloloxía" 