Reflexos

Galicia Poética "antolloloxía"

Apreta os dentes para darte conta de que todo vai moi lento para a mente que te posúe o corpo devorado por eclosións eléctricas fanche ofertas de verán e ti segues na fase 0 agardando que estoupe o que está descoidado e logo nunca pasa nada

non estoupa nada non cae o berce da sala branca na que todo era promocional falto de autenticidade dirixido por orquestras de publicistas mediocres e ti que vas facer no medio terás que participar

non estoupa nada nin sequera levanta a voz nin os ollos mira ao solo rústico peculiaridades de Galicia non estoupa nada evidentemente mellor pero así non teño razón e ti que vas facer métete xa no mundo

e eu quero ter razón todo o rato bate o peito a realidade non me convence eu teño razón non vou escoitar non vou facer vou seguir defunta deixando o meu oco a…

Ver la entrada original 190 palabras más

mocidade

rezabamos cancións e todo era máis sinxelo

e desmontable

e as liñas paralelas de trazado perfecto milimétrico

tocábanse agarimosas como se fose a primeira vez

Chicas Concierto - Banco de fotos e imágenes de stock - iStock

pedras

A rúa bota xente que non mira, camiña, se caen érguense sen mirar, se miran caen e seguen. Mirar é palabra aguda e a rúa, andar pola rúa, é tan grave…

Os días fuxen pola autoestrada fíltranse polas paredes dos ecosistemas vivos e das naturezas mortas en tódalas rúas arrepentidas de tanto non vernos

La persistencia de la memoria de Dalí: análisis y significado de la pintura - Cultura Genial — A persistencia da memoria, Dalí (1931)

Que non doa

Enorme xigante sae fóra de min rexeitando a realidade

pensaba chegar moi lonxe alomenos ata a a outra cara da desfeita

e logo xa estabamos mortos finalizados pendentes de enterro ninguén o sabía

ninguén quería saber

Xela, inspírame para saír a flote desta tolemia de século escuro

non cesa reverbera polas fiestras sobre todo cando chove

non hai vacinas que cheguen para iluminar mentes e letras.

Desaxústame o pelo e dame pulo para saír de min cara onde non doa.

Que no duela

Enorme gigante sal fuera de mí rechazando la realidad

pensaba llegar muy lejos al menos hasta la otra cara del desastre

y después ya estábamos todos muertos finalizados pendientes de entierro nadie lo sabía

nadie quería saber

Xela, inspírame para salir a flote de esta locura de siglo oscuro

no cesa reverbera por las ventanas sobre todo cuando llueve

no hay vacunas que lleguen para iluminar mentes y letras.

Desajústame el pelo y dame fuerza para salir de mí hacia donde no duela.

El coloso - Fundación Goya en Aragón — Atribuido a Goya

instrospección

Galicia Poética "antolloloxía"

sente sente ata oito veces nove días

lamenta o día dez eleva o ánimo o doce

e tira millas ata o aniversario con chocolates e fresas

sente sente enmascarados os medos dilatándose concentrándose espirais con cores difusas

blandas formas

por detrás do ollo esquerdo amaga unha serpe que envolve ata os ombreiros encollidos

ansiedade

a túa cara ten forma de ansiedade o teu estilo despreocupado que preocupa preocupa porque es o desatino e logo os demáis que miran? non fan nada

observan calados miran as formas blandas aí volve a serpe pola nuca sube ata a orella Dalí faría un cadro sinuoso El Bosco un tríptico colgable no mosteiro dos arrepíos

que mirades con esas caras de cera? quítanvos os valores a cambio da nómina e tan agradecidos

quero aprender a non sentir a serpe quero aprender a negar a natureza a tomar unha caña na terraza dun bar como…

Ver la entrada original 185 palabras más

un pouco

Galicia Poética "antolloloxía"

azulado o ceo lembra a parte de Matrix cando van na nave a punto de atacar e suben encima das nubes lembran entón todo polo que loitan que é a Terra e o bonito da Humanidade, que aínda que esteamos pasando un momento lamentable e decrépito hai xente marabillosa e logo está a natureza que a min dende logo reconfórtame como os brazos dunha nai que xa non teño

son malos tempos, nunca pensei vivir cousa así sempre preparados para unha guerra nuclear, un ataque terrorista, os extraterrestres, nunca ninguén nos dixo nada dunha pandemia que soa a algo bíblico ou mitolóxico pero non real e mira se non é real,

é tan real.

Como unha pintura que dende lonxe ten forma e a medida que te achegas perde contornos difumínase e acaba sendo unha nebulosa de trazos e cores que se mesturan, que son todo e non son nada.

Ver la entrada original 16 palabras más

Recuperar

Galicia Poética "antolloloxía"

a consciencia. A atención trae memoria, a práctica rapidez. Prisa. Esperto ás nove da mañá, de súpeto xa son as doce e media. Que pasou?

Almorzo, preparo a dose de duloxetina. As costas protestan, unha noite movida. Emocións. Tensións non resoltas. Fago a cama e miro Internet. Internet. Proxectos vs. medos.

Médico. Chámoo ou non. Ruido. Meditación. Camiñar. Volta a empezar. Aperto a mandíbula, doume conta escribindo esto. Dentista. Coronavirus.

Coronavirus. De tolos. Todos tolos. Nacín con fatiga pandémica. Hai tempo que non lembro outro estado mental.

Que quero? Vivir e non vivir, estar e non estar. Silencio. Sen interrupcións nin esperas. Non vivir pero non morrer. Imposibles.

Debate interno, metade e metade. En loita, uns contra outros. Preme. Sen medo, con paciencia. Déixao que veña, déixao que se vaia. Que quero? Non podo.

Que quero?

Nadar ao calor do sol, flotar. Desaparecer debaixo da auga salgada e emerxer outra.

Ver la entrada original 6 palabras más