un pouco

Galicia Poética "antolloloxía"

azulado o ceo lembra a parte de Matrix cando van na nave a punto de atacar e suben encima das nubes lembran entón todo polo que loitan que é a Terra e o bonito da Humanidade, que aínda que esteamos pasando un momento lamentable e decrépito hai xente marabillosa e logo está a natureza que a min dende logo reconfórtame como os brazos dunha nai que xa non teño

son malos tempos, nunca pensei vivir cousa así sempre preparados para unha guerra nuclear, un ataque terrorista, os extraterrestres, nunca ninguén nos dixo nada dunha pandemia que soa a algo bíblico ou mitolóxico pero non real e mira se non é real,

é tan real.

Como unha pintura que dende lonxe ten forma e a medida que te achegas perde contornos difumínase e acaba sendo unha nebulosa de trazos e cores que se mesturan, que son todo e non son nada.

Ver la entrada original 16 palabras más

Recuperar

Galicia Poética "antolloloxía"

a consciencia. A atención trae memoria, a práctica rapidez. Prisa. Esperto ás nove da mañá, de súpeto xa son as doce e media. Que pasou?

Almorzo, preparo a dose de duloxetina. As costas protestan, unha noite movida. Emocións. Tensións non resoltas. Fago a cama e miro Internet. Internet. Proxectos vs. medos.

Médico. Chámoo ou non. Ruido. Meditación. Camiñar. Volta a empezar. Aperto a mandíbula, doume conta escribindo esto. Dentista. Coronavirus.

Coronavirus. De tolos. Todos tolos. Nacín con fatiga pandémica. Hai tempo que non lembro outro estado mental.

Que quero? Vivir e non vivir, estar e non estar. Silencio. Sen interrupcións nin esperas. Non vivir pero non morrer. Imposibles.

Debate interno, metade e metade. En loita, uns contra outros. Preme. Sen medo, con paciencia. Déixao que veña, déixao que se vaia. Que quero? Non podo.

Que quero?

Nadar ao calor do sol, flotar. Desaparecer debaixo da auga salgada e emerxer outra.

Ver la entrada original 6 palabras más

A caída

Galicia Poética "antolloloxía"

Soñou dous días enteiros inerte na butaca contra a fiestra

dous días

e logo chegaron eles cargados con navallas desmontables

ocultas na chaqueta ela non sabía

mans enfarrañadas

sentada mirando os tellados mirando a parroquia polo aire

mirando o pozo pero que preguiza deixarse ir

inerte na butaca contra a fiestra

trinta metros cadrados de gratulación

laissez faire

---

La caída

Soñó dos días enteros inerte en la butaca contra la ventana

dos días

y después llegaron ellos cargados con navajas desmontables

ocultas en la chaqueta ella no sabía

manos manchadas en el barro

sentada mirando los tejados mirando la parroquia por el aire

mirando el pozo pero qué pereza dejarse ir

inerte en la butaca contra la ventana

treinta metros cuadrados de complacencia

laissez faire

Ver la entrada original

Ama

Galicia Poética "antolloloxía"

Ver la entrada original

Plandemia

Rescatando favoritos…

Galicia Poética "antolloloxía"

Estoupou nos hospitais nos supermercados escondeuse nas escolas e nas fiestras e balcóns

no meu caso dende a fiestra vin pasar os días e as caras languidecentes como a miña mirábamos ansiosos buscando respostas sen saber moi ben as preguntas

dende a fiestra correndo as cortinas na coruña os balcóns son para señoritos eu son proletariado a tope así que non quedou outra que soñar cunha casiña con campo e mirar en idealista

os primeiros quince días en shock recontando mortes e cadáveres de antaño, pantasmas que viñeron saudar e aínda están hoxe conmigo de visita

non os dou botado, ás veces parece que si pero rebrotan

quince días pasaron pronto, e logo outros quince, e quince, e de súpeto xa é xuño e onde está a primavera

crise e contracrise crítica rabia medo xulgar culpa medo o que queda no poso sempre medo, principio e final de todas as…

Ver la entrada original 261 palabras más

tan cerca

laranxa a parede vai lento o mundo vai lenta a rede que tece os encontros hoxe é o primeiro día doutros tantos que han vir

un cliché un cliché quen sabe o que vai vir igual non son días igual son noites longas noites de pedra

dar os pasos precisos un a un pouco a pouco sen présa estudar o camiño non apretar os dentes para poder reflexionar con intelixencia

hoxe hoxe soñei contigo parecía un debuxo emborronado estabas tan lonxe e estabas tan cerca.

Claude Monet. Impresión, sol naciente (1872)

atrapamento

Rescatando favoritos…

Galicia Poética "antolloloxía"

pode que sexa o gris do día o gris do cemento que vexo pola fiestra dende hai dous meses dous camiños dúas direccións

o gris das nubes grises de Galicia gris Galicia esta tería que ser unha cor do Pantonario unha cor do espírito cando dentro vai frío e logo fora vai morno do sol que non opina nin transcribe

pode que sexa pode ser o gris do pensamento escuro ténebre noctámbulo que vai e ven xa hai tempo máis aló do confinamento tampouco lle imos botar toda a culpa á puta pandemia, ante todo sinceridade e máis con unha mesma

o gris xa estaba o gris en Galicia aquí é intrínseco á vida

o gris en Galicia é a vida

e a morte

é o atrapamento que resoa

epokhé

non hai xuízo só paréntese. Mirada sostida, imperturbable. Ataraxia. Os gregos xa o sabían

cansazo de tanta mentira farsa pantomima…

Ver la entrada original 27 palabras más

estacionado

Hai que ser forte ou flexible? Flexible quere dicir con principios maleables? Forte é o mesmo que ríxido?

Palabras, todo palabras. Daste conta da importancia do que dicimos, de como o dicimos? Aprender a elixir tanto as palabras que nos dicimos a nós mesmos como as que dicimos aos demáis. As palabras fan espíritu, carácter, eu quero ter espíritu e carácter, quero ser ríxida e forte e flexible, e cada cousa cando toque.

Como cando tes que aparcar o coche, canto me custa en paralelo sen meridiano que me guíe.

Empezo, vou, vou e logo torzo, e torzo tarde ou cedo nunca en tempo pero cando vou en automático que pasa, que pasa cando non pensas e non hai palabras derrotantes que che estean a dicir esto va mal esto así no es te están mirando que pasa cando estás ti soa aínda que haxa máis xente ao redor que pasa cando se crea esa burbulla máxica na que todo transcurre fluido e de súpeto eres ti e mundo, ti e o tempo, ti e a consciencia plena que parece cousa de budistas pero non, todos a sentimos algunha vez.

Que pasa cando non hai máis que actuación aprendida, xenómicamente adherida as particulas vitais que fan a túa esencia?

Que o vehículo queda estacionado.

Don Eddy (Long Beach, California 1944) 

Recuperar

a consciencia. A atención trae memoria, a práctica rapidez. Prisa. Esperto ás nove da mañá, de súpeto xa son as doce e media. Que pasou?

Almorzo, preparo a dose de duloxetina. As costas protestan, unha noite movida. Emocións. Tensións non resoltas. Fago a cama e miro Internet. Internet. Proxectos vs. medos.

Médico. Chámoo ou non. Ruido. Meditación. Camiñar. Volta a empezar. Aperto a mandíbula, doume conta escribindo esto. Dentista. Coronavirus.

Coronavirus. De tolos. Todos tolos. Nacín con fatiga pandémica. Hai tempo que non lembro outro estado mental.

Que quero? Vivir e non vivir, estar e non estar. Silencio. Sen interrupcións nin esperas. Non vivir pero non morrer. Imposibles.

Debate interno, metade e metade. En loita, uns contra outros. Preme. Sen medo, con paciencia. Déixao que veña, déixao que se vaia. Que quero? Non podo.

Que quero?

Nadar ao calor do sol, flotar. Desaparecer debaixo da auga salgada e emerxer outra.

Hokusai, La gran ola de Kanawa

Non me convences

Rescatando favoritos…

Galicia Poética "antolloloxía"

Intelectualidades veladas convertidas en exposicións de estupidez oculta baixo elaboradas palabras que preferirían estar en calquera outro sitio.

En poemas de amor, por exemplo:

a sinerxia dos teus beizos constitúen o estudo xenealóxico dos nosos desencontros

as frecuencias conceptualizadas estorban, non son nada

só os teus latexos hexemónicos poden deconstruirme por dentro

sacar os centros e facelos periferia rachando cos mitos occidentais

eu non quero outra cousa máis que agocharme da túa débeda posmoderna

nos recodos naturais da humanidade que vive fóra dos libros e dos telediarios.

No me convences

Intelectualidades veladas convertidas en exposiciones de estupidez oculta bajo elaboradas palabras que preferirían estar en cualquier otro sitio.

En poemas de amor, por ejemplo:

la sinergia de tus labios constituye el estudio genealógico de nuestros desencuentros

las frecuencias conceptualizadas estorban, no son nada

solo tus latidos hegemónicos pueden deconstruirme por dentro

sacar los centros y hacerlos periferia rompiendo con los mitos…

Ver la entrada original 30 palabras más