Ataca polas costas déixame á intemperie
absórbeme a consciencia caio interte
apodérase
apodérame
apodréceme
a nebulosa faise con todo
ensóñame na irrealidade
parece que estou pero morro
Punto de fuga
saúde vs enfermidade
Non quero estar e non estar instalada no rexeitamento e desafiuzada da aceptación
non confiar neses que sorrín neses que falan verbas que van polo aire entran e saen
estar e non estar
precariedade o mundo caendo as persoas caendo que queda que vai quedar logo o fume da vida quence a tarde
logo a atmósfera cambia e semella que partimos onte de viaxe polas montañas e que todo é aire puro
aire morno que da apertas de nai namorada e o ceo alaranxado que fermoso é
testimonios de outono
estar e non estar que maldición e ao mesmo tempo que alivio descomprometido
Salta
O caníbal asexa na sombra
penumbra
caía a terra
caía
chuvascos nos atascos
verdes tabletas de plantas
tántricas
tísicas mulleres enervan pregarias
espreita a sombra
tropical absceso
vertente mórbida
mastiga o cactus
excarcela espíritos
prepara o salto.
Salta.
contraindicacións
Todo chega a destempo vivo sempre a punto de esperando a a ver se desta e logo vai
e ven o sol en setembro
te falta calle
o que me falta é praia e vontade
e luminosidade na miña parte do mundo
anoitece por intres
e non chaman do sergas non collen na xunta
os sindicatos magoan
todo electrónico onde van as persoas
PERSOAS
unha non sabe que está ben que está mal
se o procedimento cicatrizou correctamente
se hai que remitir un anexo aportando ilusión
a destempo o tempo abura e nunca chega
e se non temos tempo
que nos queda?
Confesións
Nunca tiven intimidade.
Nunca souben que era ter cousas persoais que non andiveran polas mans de toda a familia. Nin o diario. Nin a lista aquela de mozos. Control, todo era control. Entre o control e a invasión da propiedade privada, da miña, vaia. Porque o resto si que tiñan. Máis ou menos. Eu tamén entraba onde quería e collía o que quería. A cambio, a min facíanme o mesmo.
Chegaba de saír de festa en estado semi consciente e me tiraba a durmir na cama, a saber se non serían as seis da mañá. As veces, cando empezara a fumar, levaba un pitillo para a casa e me descolgaba da fiestra cabeza abaixo co pelo todo por diante mecéndose co vento. Escoitaba as árbores, escoitaba o mar, e neses intres desaparecía da terra e entraba no mundo cósmico do que non hai nada escrito.
Como era posible que separadas por febles paredes houbera vidas tan distintas?
Ubi sunt
tantas cousas e ningunha precisaría outras 24 horas para transcribir a vida
non chega o tempo non elixir é renunciar
arte de priorizar 24 horas buscando o sentido do sinsentido sen intelixencia non hai reflexión
onde foi a intelixencia?
onde foi a Humanidade?
ai, lúa
a lúa enfoca unha esquina e a constrúe en espírito lánguido
son eu atendendo á lección na unitaria de Redes ben vestida e peiteada cos zapatos limpos a mesma que encadra descifra contrasta agora o stellarium descalza e espida dende o faiado?
domingo festivo
din nos medios que hoxe é o día da patria ou da matria porque perden o tempo en debates ideoloxizantes que queren desconectarnos da realidade do mundo no que vivimos
inconsciencia
xerar inconsciencia por medio da opinión métense na mente e xa non eres de ninguén
da patria se acaso, da matria que especula cos espíritos libres a ver canto cotizan en bolsa
afouteza
sair ou entrar no paraíso
que é o paraíso
inquedanza
retazos de ceo azul lémbranme que en Galicia tamén hai sol ás veces
Reflexos
Apreta os dentes para darte conta de que todo vai moi lento para a mente que te posúe o corpo devorado por eclosións eléctricas fanche ofertas de verán e ti segues na fase 0 agardando que estoupe o que está descoidado e logo nunca pasa nada
non estoupa nada non cae o berce da sala branca na que todo era promocional falto de autenticidade dirixido por orquestras de publicistas mediocres e ti que vas facer no medio terás que participar
non estoupa nada nin sequera levanta a voz nin os ollos mira ao solo rústico peculiaridades de Galicia non estoupa nada evidentemente mellor pero así non teño razón e ti que vas facer métete xa no mundo
e eu quero ter razón todo o rato bate o peito a realidade non me convence eu teño razón non vou escoitar non vou facer vou seguir defunta deixando o meu oco a…
Ver la entrada original 190 palabras más
mocidade
rezabamos cancións e todo era máis sinxelo
e desmontable
e as liñas paralelas de trazado perfecto milimétrico
tocábanse agarimosas como se fose a primeira vez
