estacionado

Hai que ser forte ou flexible? Flexible quere dicir con principios maleables? Forte é o mesmo que ríxido?

Palabras, todo palabras. Daste conta da importancia do que dicimos, de como o dicimos? Aprender a elixir tanto as palabras que nos dicimos a nós mesmos como as que dicimos aos demáis. As palabras fan espíritu, carácter, eu quero ter espíritu e carácter, quero ser ríxida e forte e flexible, e cada cousa cando toque.

Como cando tes que aparcar o coche, canto me custa en paralelo sen meridiano que me guíe.

Empezo, vou, vou e logo torzo, e torzo tarde ou cedo nunca en tempo pero cando vou en automático que pasa, que pasa cando non pensas e non hai palabras derrotantes que che estean a dicir esto va mal esto así no es te están mirando que pasa cando estás ti soa aínda que haxa máis xente ao redor que pasa cando se crea esa burbulla máxica na que todo transcurre fluido e de súpeto eres ti e mundo, ti e o tempo, ti e a consciencia plena que parece cousa de budistas pero non, todos a sentimos algunha vez.

Que pasa cando non hai máis que actuación aprendida, xenómicamente adherida as particulas vitais que fan a túa esencia?

Que o vehículo queda estacionado.

Don Eddy (Long Beach, California 1944) 

Recuperar

a consciencia. A atención trae memoria, a práctica rapidez. Prisa. Esperto ás nove da mañá, de súpeto xa son as doce e media. Que pasou?

Almorzo, preparo a dose de duloxetina. As costas protestan, unha noite movida. Emocións. Tensións non resoltas. Fago a cama e miro Internet. Internet. Proxectos vs. medos.

Médico. Chámoo ou non. Ruido. Meditación. Camiñar. Volta a empezar. Aperto a mandíbula, doume conta escribindo esto. Dentista. Coronavirus.

Coronavirus. De tolos. Todos tolos. Nacín con fatiga pandémica. Hai tempo que non lembro outro estado mental.

Que quero? Vivir e non vivir, estar e non estar. Silencio. Sen interrupcións nin esperas. Non vivir pero non morrer. Imposibles.

Debate interno, metade e metade. En loita, uns contra outros. Preme. Sen medo, con paciencia. Déixao que veña, déixao que se vaia. Que quero? Non podo.

Que quero?

Nadar ao calor do sol, flotar. Desaparecer debaixo da auga salgada e emerxer outra.

Hokusai, La gran ola de Kanawa

Non me convences

Rescatando favoritos…

Galicia Poética "antolloloxía"

Intelectualidades veladas convertidas en exposicións de estupidez oculta baixo elaboradas palabras que preferirían estar en calquera outro sitio.

En poemas de amor, por exemplo:

a sinerxia dos teus beizos constitúen o estudo xenealóxico dos nosos desencontros

as frecuencias conceptualizadas estorban, non son nada

só os teus latexos hexemónicos poden deconstruirme por dentro

sacar os centros e facelos periferia rachando cos mitos occidentais

eu non quero outra cousa máis que agocharme da túa débeda posmoderna

nos recodos naturais da humanidade que vive fóra dos libros e dos telediarios.

No me convences

Intelectualidades veladas convertidas en exposiciones de estupidez oculta bajo elaboradas palabras que preferirían estar en cualquier otro sitio.

En poemas de amor, por ejemplo:

la sinergia de tus labios constituye el estudio genealógico de nuestros desencuentros

las frecuencias conceptualizadas estorban, no son nada

solo tus latidos hegemónicos pueden deconstruirme por dentro

sacar los centros y hacerlos periferia rompiendo con los mitos…

Ver la entrada original 30 palabras más

A N S I E D A D E

Horror vacui vital

un pouco

azulado o ceo lembra a parte de Matrix cando van na nave a punto de atacar e suben encima das nubes lembran entón todo polo que loitan que é a Terra e o bonito da Humanidade, que aínda que esteamos pasando un momento lamentable e decrépito hai xente marabillosa e logo está a natureza que a min dende logo reconfórtame como os brazos dunha nai que xa non teño

son malos tempos, nunca pensei vivir cousa así sempre preparados para unha guerra nuclear, un ataque terrorista, os extraterrestres, nunca ninguén nos dixo nada dunha pandemia que soa a algo bíblico ou mitolóxico pero non real e mira se non é real,

é tan real.

Como unha pintura que dende lonxe ten forma e a medida que te achegas perde contornos difumínase e acaba sendo unha nebulosa de trazos e cores que se mesturan, que son todo e non son nada.

Hai que alonxarse para ver ven o cadro. Volverá o espacio a dar marxe para respirar?

é algo así

como bueno vou probar a ver se son quen de escribir de corrido de contar algo sen que teña que erguer a mirada ou elevar os dedos do teclado deste portátil que tiña esquecido e levei arranxar hai uns meses

tiñas o pelo tinguido e perxurabas que non esa foi a primeira pista que te delatou como artificialidade oca houbo máis antes o que pasa é que teño un defecto o de non querer ver

pásache a ti? que prefires quedar co desexo antes que coa realidade, cunha interpretación favorable que sexa menos daniña iso é a curto plazo porque logo si que é daniña, vaia se non é cando máis mal fai porque a deixaches voar e faise contigo

eu teño ese defecto dentro, e moitos outros, pero ese é o que máis tormento me da pinto a realidade de rosa ou de negro e nada é nunca nin tan bo nin tan malo non quero ver compoño un mundo á carta

fantasía embruxada

Tensa a enxiva aminora o conflito que vai vindo tráeo o vento das illas británicas

dende o teito parece que todo está coma sempre os perfís naturais e humanizados son os mesmos as luces nas facultades nas casas nas estradas o monte da Zapateira

no ceo – stellarium

non podes pensar todo o rato que tes o malo a favor quita poder e reduce a forza que te fai falla para seguir adiante e aguantar tres meses só tres meses máis

disme que pouco a pouco que non é para tanto que todo ben que saímos adiante pero

a conducción nerviosa delátate: tamén tes medo

2021

Rexurdimento: ser quen son.

A miña infancia é unha acordanza dunha nena borrosa na fiestra cun xersei de cenefas vermello calcetado pola miña madriña saúdo a alguén coa man vexo a horta saúdo non lembro quen é o pelo corto con perrera*, síntome a salvo nunha nebulosa eterna algodonada.

Tan lonxana esa nena, non sei xa quen é.

*Esta palabra empregábase para aludir ao “flequillo” en castelán. Non a recolle o galego normativo. O máis parecido sería “floco” como porción de pelo que cae sobre a fronte ou “topete” como guecho ou rizo de pelo que se levanta sobre a fronte. Curiosidades dunha lingua que está/estaba tan viva na Galicia rural.

Aurelio Arteta, “Niña en la ventana” (1920)

Descoñecer a verdade faime débil sen criterio eu penso e penso que pode ser o mellor para elexir con atino vesme á mente coa túa cara gorda e colorada enfádaste por todo sempre coa ira por diante e os demáis obedecendo ojalá que las hojas no te toquen el cuerpo cuando caigan

xente con criterio con personalidade onde estades, escondíchedesvos todos detrás da pandemia empezo a entender que a guerra non é o camiño a loita non é o camiño a loita é o camiño se é grupal se estades todos durmidos non pode haber revolución

daquela non queredes revolución dacordo pero non digades que a queredes confudídesme e quedo soa na porta dos poderosos escupindo carraxe e abren a porta e danme nos fuciños vós quedades atónitos e logo aínda rides e lle quitades importancia

pois ten importancia ser libre tería que ser un tema serio porén é un tema escaparate que da ben en cámara que xera interese nas historias do Instagram

pero a min a historia que me gustaba era outra a que formaba conciencias e creaba e destruía países e nacións e estados de millóns de almas, esa historia que tiven que deixar na caixa do camiño de baldosas amarelas alí debe estar

alí debe estar o bloqueo que me leva a querer construir comunidade

sen comunidade.

Banksy.