Revueltos los pensamientos que si esto que si lo otro
posibilidades de tragedias emergentes
plusvalías, infecciones, resoluciones mal resueltas y en el medio yo.
Se me cayó al suelo tu última posesión y me quedé mirando absorta salí a la ventana a las estrellas
¿estás ahí?
¿me ves?
Frágil va la vida cuando el dolor está tan afianzado.
Suelta.
❤
Revoltos os pensamentos que se esto que se o outro
posibilidades de traxedias emerxentes
plusvalías, infeccións, resolucións mal resoltas e no medio eu.
Caeume ao chan a túa última pertenza e quedei mirando absorta saín á fiestra as estrelas
estás aí?
Vesme?
Fráxil vai a vida coa dor afianzada.
O futuro máis próximo acércase con ollos de ilusionista
coma se fose un cadáver colgado no umeiro
sábese viva cun afán desharmónico
logo os traballadores acuden á chamada, xa case é de día
non decaias, véncete
balancéase coma se estivese enchida de peluxe
varrida de inconsistencia
afunde os dualismos
non hai perigo, resiste
non fuxas, soporta.
__________________
Adelante
El futuro más próximo se acerca con ojos de ilusionista
como si fuese un cadáver colgado en el olmo
se sabe viva con un afán desarmónico
después los trabajadores acuden a la llamada, ya casi es de día
no decaigas, véncete
se balancea coma llena de pelusa
barrida de inconsistencia
ahoga los dualismos
no hay peligro, resiste
no huyas, soporta.
Non te botaba en falta a ti senón a min, a aquela época na que estivemos vivas xuntas.
De súpeto atopeime botándote de menos e por iso saín a buscarte
collín o coche e logo o autobús por aquelas estradas tan comarcais tan cheas de Galicia
cheguei onde ti e que sorpresa! Non estabas
xa te foras
eu miraba diante miña unha rapaza con ollos grandes
pero xa non estabas, alguén se che metera dentro.
Ti, tal como éramos,
quedaras daquela grabada a lume nas pedras de Compostela.
a alma
errática fuxe
nas súas mans meu reino
na miña pupila a autoestrada enchida de nostalxia mollada.
——–
Desnuda
el alma
errática huye
en sus manos mi reino
en mi pupila la autopista cargada de nostalgia mojada.
Tiven que usar a chaqueta varios días e aí me din conta:
Instalouse setembro, tamén no calendario.
Penso que non vou estar. Bate a rabia e móllanse os ollos.
Suplico liberdade.
Que me chegue agosto ata decembro
e xullo ata a primavera.
Cada inverno que chega fainos escuros e se somos escuros, como sobreviviremos?
Tes moita sorte se podes saír da casa e pechar a porta e estar a salvo rodeada de amigos
e vivir todas esas cousas que só pasan cando todo parece deterse e logo agosto.
Monteventoso, zona de Ferrol, A Coruña 💙
