Claváronselle os talóns dos pes no asfalto e logo que pasou pasou que a rúa enchiuse de xente e o ceo botou a esplotar, todo eran luces e olor a pólvora
caíu no que tanto rexeitou a molestia fíxose dor e logo que pasou pasou que non chegou a máis e fíxose pequeniña e despois pum pum e aplausos.
Ninguén saberá nunca o que sofres. Garda no peto e maldita sexa.
Soñou dous días enteiros inerte na butaca contra a fiestra
dous días
e logo chegaron eles cargados con navallas desmontables
ocultas na chaqueta ela non sabía
mans enfarrañadas
sentada mirando os tellados mirando a parroquia polo aire
mirando o pozo pero que preguiza deixarse ir
inerte na butaca contra a fiestra
trinta metros cadrados de gratulación
laissez faire
La caída
Soñó dos días enteros inerte en la butaca contra la ventana
dos días
y después llegaron ellos cargados con navajas desmontables
ocultas en la chaqueta ella no sabía
manos manchadas en el barro
sentada mirando los tejados mirando la parroquia por el aire
mirando el pozo pero qué pereza dejarse ir
inerte en la butaca contra la ventana
treinta metros cuadrados de complacencia
laissez faire
Facíanse as noites espesas
acalorado verán aquel ano de papeles e notarios.
Porén,
a vida descorría morna e ceibe
porque todo era máis sinxelo
cando o sol apertábanos en Compostela.
____
En el camino
Se hacían las noches espesas
acalorado verano aquel de papeles y notarios.
Sin embargo,
la vida discurría templada y libre
porque todo era más fácil
cuando el sol nos abrazaba en Compostela.
… GALICIA 💙
Luces simétricas sube a adrenalina
noite filtrada na estrada mollada
bochorno
farolas indican o camiño
autoestopistas espidos de ideas nas peaxes
e despois que
despois deixarse caer nos recunchos das rutas rotas.
Eu só aspiraba a saír nas fotos de estraños
convertirme no teu segundo plano favorito entre a brétema
encherme nos aeroportos de aeroapertas de descoñecidos
brindar nas vodas de noivos alleos e bailar con invitados de familias que non eran a miña
quen ía saber que as túas primeiras verbas dende Oslo serían un paraugas no que refuxiarme
no que multipicar os silencios deixándonos eternos.
Vestido de agulla rompe a pel
ínfimo ataque nun nervio triste solitario profundamente extendido
concéntrome na inconsciencia
pés fríos que avisan de lonxe non esperan un golpe de sorte
iso non existe
sorriso de carne que doe ao caer das árbores
rabuñadura na caricatura
fíos vacíos de emocións náufragas
incrustadas nun infinito sen retorno
cantan as fadas en Antela pendentes dun coidado case transparente
as sementes colgan do aire cun balanceo tranquilo recurrente
pero inerte
pel seca rotura de osíxeno os cables colgados polo cuarto da enferma.
Ciencia y caridad, Picasso (1895)
Preludio sobrenatural que nos condea á tristura
intimidade nos nosos encotomiñados fogares de soños húmidos.
Avance cara ao retroceso.
Retroceso.
Enchidos os oídos a boca os ollos os bolsiños da roupa
borróns desteñidos difuminados
psicóticos
analizados
colga a túa porta na chave do Facebook
pero acórdate do aire
de que isto vai de respirar
non de clonar acontecementos
e amigos.
