e logo quen ía poñer a velocidade a andar como se foran as estrelas as culpables dos anos luz
andaban de entrevista en entrevista coa insistencia testuda de atopar dano emocional
pensaba que ao ser verán desaparecían todos os estranos vagalumes que repousaban na pel
pensaba que ao ser verán enxugábanse e caían das árbores esmorecidas
e logo quen ía poñer o ímpeto a correr como se urxiran os ollos entornados procurando cometas
Canto tempo levarei durmindo… que hora é… xa me sitúo… que pasou hoxe? Que foi o que pasou que me retumban os miolos?
Erguínme de mala hostia cos demáis e conmigo, erguínme moi cabreada, tanto que aínda me acordo: berrei, culpei, insultei, aborrecín, convertínme nunca persoa retorta e non sei moi ben como foi.
Chegamos á residencia cedo, coma de costume, e estivemos agardando entre dúas sás de espera. Na primeira había unha señora coa cabeza rapada á que unha de bata branca saudou con familiaridade, e volvín a odia-lo mundo. Chamáronnos para cambiar de sá, alí esperamos calados, caladiños como os da procesión de Semana Santa, con algún intento de esnaquiza-lo xeo solidificado.
Chegou un coñecido do meu pai operado de cólon e mireille o periódico mentres el pasaba as follas facendo que lía. E chegou despois unha das “chicas de onco” – que soa a nome exótico de…
Ver la entrada original 1.650 palabras más
Me da vértigo el punto muerto
y la marcha atrás,
vivir en los atascos,
los frenos automáticos y el olor a gasoil.
Me angustia el cruce de miradas
la doble dirección de las palabras
y el obsceno guiñar de los semáforos.
Me da pena la vida, los cambios de sentido,
las señales de stop y los pasos perdidos.
Me agobian las medianas,
las frases que están hechas,
los que nunca saludan y los malos profetas.
Me fatigan los dioses bajados del Olimpo
a conquistar la Tierra
y los necios de espíritu.
Me entristecen quienes me venden kleenex
en los pasos de cebra,
los que enferman de cáncer
y los que sólo son simples marionetas.
Me aplasta la hermosura
de los cuerpos perfectos,
las sirenas que ululan en las noches de fiesta,
los códigos de barras,
el baile de etiquetas.
Me arruinan las prisas y las faltas de estilo,
el paso…
Ver la entrada original 56 palabras más
xa non me sorprende ir pola rúa dos cordóns malva
non tanto como antes
batirme en retirada polas esquinas dos edificios enchidos de humidade
a delicadeza non forma parte desta cara do disco e dan ganas de refuxiarse na altiveza do pentagrama
para ver se por fin é posible deixar ir a lousa
para aceptar e caer rendida aos pés da maxia
María Antonia Dans
doe
Estudiadas as cóxegas e os beizos as miradas as maxias os sonetos
os pés descalzos acadan o chan máis firme coa péntega dourada asomando frecuencias, nostalxias, morriñas.
Soa a música. Que beleza renacentista. Todo o trimestre tentando averiguar. Unha misión. Un tema. Unha tradución. Meu pai viña salvarme.
Estudiados os mirlos e os hoteis, buscadas as noites máis templarias. Non había son. Ninguén vai morrer neste día, avisaron de lonxe.
Por fin, tropezando cos cables, cheguei a ti. Mirabas atónito, tremendo as mans dende tódolos ángulos.
Dez, nove, oito. Avalía imaxes de paz e rebeldía. Sete, seis, cinco. Se queres desaparecer, usa isto. Catro, tres, dous. Ías pola rúa coma un meniño orfo. Un, cero. Bilingüismo programático.
Chau, papá.
A rúa bota xente que non mira, camiña, se caen érguense sen mirar, se miran caen e seguen. Mirar é palabra aguda e a rúa, andar pola rúa, é tan grave…
e logo quen ía poñer a velocidade a andar como se foran as estrelas as culpables dos anos luz
andaban de entrevista en entrevista coa insistencia testuda de atopar dano emocional
pensaba que ao ser verán desaparecían todos os estranos vagalumes que repousaban na pel
pensaba que ao ser verán enxugábanse e caían das árbores esmorecidas
e logo quen ía poñer o ímpeto a correr como se urxiran os ollos entornados procurando cometas
eu pensaba que ser rara era malo e por iso quixen ser como todos
novidades xuntas explosivas falta de control
víctima pasiva, así te queren así te aman obediente sumiso tan dócil
se apagas o candil cooperas coas letras en verde caendo a que sabes do que falo?
e vai unha, dúas, tres, ata catro novas colapsantes que parece que si pero
que te fan dar o respingo o salto cara atrás ven o susto vai ser a fin e logo pero
de bombas napalm a petardos de feira a xente non axuda non traballa para o equipo
confundiron o equipo apagaron a luz persoas ensombrecidas
canto despilfarro de vida por render acatamento aos que emanan decadencia
Pssst… euuu… estooo
…nada!
Era para ver se me facías un oco
no teu corazón adormecido
unidos para sempre
prendados enredados
aínda que seña por un garfo.
Amoor
Pssst… yooo… estooo
…nada!
Era para ver si me hacías un hueco
en teu corazón adormilado
unidos para siempre
prendados enredados
aunque sea por un tenedor.
Galicia Poética "antolloloxía" 