verso libre

Algún poema tería sentido neste espazo morto falto de colectivos.

Etiquetas aceptadas como propias marcas do capitalismo acelerado enfrontado coas persoas, tan amante da masa.

Subir escaleiras windows on the road soa a apertura do programa, vou, non me dou posto ao día nesta tempada de tantas novas

resístese o cerebro a máis actualizacións pechade a porta parade o mundo as rotativas a tele en negro

gaivotas á terra

a máquina comecartos segue facturando novidade dalle a palanca para morrer anestesiada no día a día esperta dos teus sonos

e

penso nos meus nenos véxoos agardando ben peiteados cos zapatos novos vestidos de posfranquismo ansío liberdade

remorsos

quen es, quen queres ser. Serás o que teñas que ser, déixate. Déitate. Deléitate.

Modigliani

ai, lúa

a lúa enfoca unha esquina e a constrúe en espírito lánguido

son eu atendendo á lección na unitaria de Redes ben vestida e peiteada cos zapatos limpos a mesma que encadra descifra contrasta agora o stellarium descalza e espida dende o faiado?

A noite estrelada, Van Gogh.

mocidade

rezabamos cancións e todo era máis sinxelo

e desmontable

e as liñas paralelas de trazado perfecto milimétrico

tocábanse agarimosas como se fose a primeira vez

Que non doa

Enorme xigante sae fóra de min rexeitando a realidade

pensaba chegar moi lonxe alomenos ata a a outra cara da desfeita

e logo xa estabamos mortos finados pendentes de enterro ninguén o sabía

ninguén quería saber

Xela, inspírame para saír a flote desta tolemia de século escuro

non cesa reverbera polas fiestras sobre todo cando chove

non hai vacinas que cheguen para iluminar mentes e letras.

Desaxústame o pelo e dame pulo para saír de min cara onde non doa.

Que no duela

Enorme gigante sal fuera de mí rechazando la realidad

pensaba llegar muy lejos al menos hasta la otra cara del desastre

y después ya estábamos todos muertos finalizados pendientes de entierro nadie lo sabía

nadie quería saber

Xela, inspírame para salir a flote de esta locura de siglo oscuro

no cesa reverbera por las ventanas sobre todo cuando llueve

no hay vacunas que lleguen para iluminar mentes y letras.

Desajústame el pelo y dame fuerza para salir de mí hacia donde no duela.

Atribuido a Goya

tan cerca

laranxa a parede vai lento o mundo vai lenta a rede que tece os encontros hoxe é o primeiro día doutros tantos que han vir

un cliché un cliché quen sabe o que vai vir igual non son días igual son noites longas noites de pedra

dar os pasos precisos un a un pouco a pouco sen présa estudar o camiño non apretar os dentes para poder reflexionar con intelixencia

hoxe hoxe soñei contigo parecía un debuxo emborronado estabas tan lonxe e estabas tan cerca.

Claude Monet. Impresión, sol naciente (1872)

estacionado

Hai que ser forte ou flexible? Flexible quere dicir con principios maleables? Forte é o mesmo que ríxido?

Palabras, todo palabras. Daste conta da importancia do que dicimos, de como o dicimos? Aprender a elixir tanto as palabras que nos dicimos a nós mesmos como as que dicimos aos demáis. As palabras fan espíritu, carácter, eu quero ter espíritu e carácter, quero ser ríxida e forte e flexible, e cada cousa cando toque.

Como cando tes que aparcar o coche, canto me custa en paralelo sen meridiano que me guíe.

Empezo, vou, vou e logo torzo, e torzo tarde ou cedo nunca en tempo pero cando vou en automático que pasa, que pasa cando non pensas e non hai palabras derrotantes que che estean a dicir esto va mal esto así no es te están mirando que pasa cando estás ti soa aínda que haxa máis xente ao redor que pasa cando se crea esa burbulla máxica na que todo transcurre fluido e de súpeto eres ti e mundo, ti e o tempo, ti e a consciencia plena que parece cousa de budistas pero non, todos a sentimos algunha vez.

Que pasa cando non hai máis que actuación aprendida, xenómicamente adherida as particulas vitais que fan a túa esencia?

Que o vehículo queda estacionado.

Don Eddy (Long Beach, California 1944) 

A miña infancia é unha acordanza dunha nena borrosa na fiestra cun xersei de cenefas vermello calcetado pola miña madriña saúdo a alguén coa man vexo a horta saúdo non lembro quen é o pelo corto con perrera*, síntome a salvo nunha nebulosa eterna algodonada.

Tan lonxana esa nena, non sei xa quen é.

*Esta palabra empregábase para aludir ao «flequillo» en castelán. Non a recolle o galego normativo. O máis parecido sería «floco» como porción de pelo que cae sobre a fronte ou «topete» como guecho ou rizo de pelo que se levanta sobre a fronte. Curiosidades dunha lingua que está/estaba tan viva na Galicia rural.

Aurelio Arteta, «Niña en la ventana» (1920)

Descoñecer a verdade faime débil sen criterio eu penso e penso que pode ser o mellor para elexir con atino vesme á mente coa túa cara gorda e colorada enfádaste por todo sempre coa ira por diante e os demáis obedecendo ojalá que las hojas no te toquen el cuerpo cuando caigan

xente con criterio con personalidade onde estades, escondíchedesvos todos detrás da pandemia empezo a entender que a guerra non é o camiño a loita non é o camiño a loita é o camiño se é grupal se estades todos durmidos non pode haber revolución

daquela non queredes revolución dacordo pero non digades que a queredes confudídesme e quedo soa na porta dos poderosos escupindo carraxe e abren a porta e danme nos fuciños vós quedades atónitos e logo aínda rides e lle quitades importancia

pois ten importancia ser libre tería que ser un tema serio porén é un tema escaparate que da ben en cámara que xera interese nas historias do Instagram

pero a min a historia que me gustaba era outra a que formaba conciencias e creaba e destruía países e nacións e estados de millóns de almas, esa historia que tiven que deixar na caixa do camiño de baldosas amarelas alí debe estar

alí debe estar o bloqueo que me leva a querer construir comunidade

sen comunidade.

Banksy.

Salta

O caníbal asexa na sombra

penumbra

caía a terra

caía

chuvascos nos atascos

verdes tabletas de plantas

tántricas

tísicas mulleres enervan pregarias

espreita a sombra

tropical absceso

vertente mórbida

mastiga o cactus

excarcela espíritos

prepara o salto.

Salta.

David Friedrich – El Caminante sobre El Mar De Nubes, 1818 

More wine

Imaxino o drama como volcán en erupción a xente desconectada por momentos todo vai caer

tempos de fraxilidade anemia de empatía

viscosidade nos afectos tremen os beizos e os ollos sempre alerta quen atura, quen pode aturar, como fai? Como podedes estar tan alleos?

Andaba o neno coa bici a nai detrás del co bocadillo xogan todos no patio inconscientes. Non hai perigo para eles. Non hai perigo para as nais, que traballan nos almacéns ou nos restaurantes, nin para os pais que traballan nas fábricas ou nos supermercados.

Inconscientes. Con eles non vai, non.

Pois xa irá. Xa irá. Esto vai con todos, de lonxe e de preto, vai con todos. Tamén contigo.

Todos os que non estamos na torre de marfil mirando o nunca antes visto.