Non sospeitas nesas tardes
o poder dos teus latexos,
a irremediable sucesión de imaxes de lume
onde surcas espacios nús,
e sei entón máis que nunca
todo o que atopei en ti,
a cova na que se esconden
os tesouros da túa vida,
e o azul das tardes de sábado
e a aperta cálida do abrigo.
Reblogueó esto en Galicia Poética "antolloloxía".
Me gustaMe gusta