rezabamos cancións e todo era máis sinxelo
e desmontable
e as liñas paralelas de trazado perfecto milimétrico
tocábanse agarimosas como se fose a primeira vez
rezabamos cancións e todo era máis sinxelo
e desmontable
e as liñas paralelas de trazado perfecto milimétrico
tocábanse agarimosas como se fose a primeira vez
Soñou dous días enteiros inerte na butaca contra a fiestra
dous días
e logo chegaron eles cargados con navallas desmontables
ocultas na roupa ela non sabía
mans enfarrañadas
sentada mirando os tellados mirando a parroquia polo aire
miraba o pozo pero que preguiza deixarse ir
inerte na butaca contra a fiestra
trinta metros cadrados de gratulación
laissez faire
cuspirlle ás lembranzas
aforcar o futuro
desentrallar a rede
xirar na terraza 180 graos
sentirse chá livián pequena
ondeante nas verbas
poder dicir de novo:
como que xa non é máxico o mundo?
Habitación
Soñó dos días enteros inerte en la butaca frente a la ventana
dos días
y después llegaron ellos cargados con navajas desmontables
ocultas en la ropa ella no sabía
manos embarradas
sentada mirando los tejados mirando la parroquia por el aire
miraba el pozo pero qué desgana dejarse ir
inerte en la butaca frente a la ventana
treinta metros cuadrados de congratulación
laissez faire
escupirle a los recuerdos
ahorcar el futuro
desenredar la red
girar en la terraza 180 grados
sentirse llana liviana pequeña
ondeante en las palabras
poder decir de nuevo:
¿cómo que ya no es mágico el mundo?
Dicían os sabios da Internet que era cuestión de actitude
nos manuais de psicoloxía viñan nomes de eu que sei
no traballo a supervivencia era tratar de non saber / non oír, calar, non ver
coas amigas non falaba do tema, nin preguntaban, todo ok
(coas amigas… que amigas?)
todo o que busquei e non puiden atopar, todo o que loitei para superar
axeonllei o ánimo – dobreguei a vontade – puxei contra natura para vencer
fixen plans de supervivencia con sinos de esterilidade
porque a esencia dos meus demos chamábase fraxilidade.
Fragilidad
Decían los sabios de Internet que era cuestión de actitud
en los manuales de psicología venían nombres de yo qué sé
en el trabajo la supervivencia era tratar de no saber / no oír, callar, no ver
con las amigas no hablaba del tema, ni preguntaban, todo ok
(con las amigas… ¿qué amigas?)
todo lo que busqué y no pude encontrar, todo lo que luché para superar
arrodillé el ánimo – doblegué la voluntad – empujé contra natura para vencer
hice planes de supervivencia con sinos de esterilidad
porque la esencia de mis demonios se llamaba fragilidad.
Son capaz de ver baixo a auga
verto bagoas en termos evolutivos
e logo volvo a normalidade.
Vacacions. Sen anuncios. Sen instamoments.
Sen tiles.
Que me condeen os estudosos das linguas, que me lapiden en publico
que me identifique a ciencia e me reconstrua en certas epocas do ano:
serei feliz normativizada.
@galiciapoetica
Un sombreiro na cabeza con flores marchitas asumindo o encontro
pensando poesía poetúa poemiña
versando o descalabro que non había de vir nunca
ou igual si pero que importaba agora
fáiseme raro verme tan distinta e ver aos demáis tan iguais
coa pioga xunguindo a loucura
que duro atopar acougo nesta contorna fúnebre
fáiseme raro falar coas nenas amigas
que xa non son nenas nin son amigas
reproducións a escala
mutacións
pero elas non son
que non me enganen:
xa non estamos
amargados encontros e desencontros
frívolos choques de mans
amigos atrapados no tempo,
canto vos quixen!
Despedida
Un sombrero en la cabeza con flores marchitas asumiendo el encuentro
pensando poesía poetuya poemía
versando el descalabro que no iba a venir nunca
o a lo mejor sí pero qué importaba ahora
se me hacía raro verme tan distinta y ver a los demás tan iguales
con la correa ciñendo la locura
qué duro encontrar reposo en este entorno fúnebre
se me hace raro hablar con las nñas amigas
que ya no son niñas nin son amigas
reproducciones a escala
mutaciones
pero ellas no son
que no me engañen:
ya no estamos
amargados encuentros y desencuentros
frívolos choques de manos
amigos atrapados en el tiempo,
¡cuánto os quise!
Eran vórtices negros de luz
negro nicromante lendo a Ilíada
mirábasme co flequillo tapando un ollo
coma un adolescente
ou un anime enamorado
non podía caer máis baixo
na escuridade
tropezou cun escalón
logo mantivo a descompostura
descubrimento de mañá que ben podería ser un epitafio de vida
lembranzas psicopáticas íspenme e despóxanme
facer o mellor vs facer o adecuado
pílulas de sabedoría non eran dabondo
para saír da matriz
e empezar de novo
o material vs a ideoloxía
quen pode con quen
quen camiña con quen
quen é quen
Axudádeme
non sei onde ir
espida e despoxada
axudádeme.
Singleton Copley, Watson and the shark (1778)
O caníbal axexa a sombra
penumbra
caía a terra
caía
trebón menos un
verdes comprimidos táboas de plantas
tántricas
tísicas mulleres enervan pregarias
axexa a sombra
tropical absceso
vertente mórbida
mastiga o cacto
excarcera espíritos
prepara o salto
salta.
___________________________
Sustrato telúrico en lucha
El caníbal vigila la sombra
penumbra
caía la tierra
caía
tormenta menos uno
verdes comprimidos tablas de plantas
tántricas
tísicas mujeres enervan plegarias
vigila la sombra
tropical absceso
vertiente mórbida
mastica el cactus
excarcela espíritus
prepara el salto
salta.
Tratábase de
tratouse sempre de
encaixar ben os desperfectos
que é iso de ser artista
na festa de manequíns
as pálpebras caídas as mans molladas con bágoas alleas
estériles bulían as sombras no país dos espellos
de súpeto aquela lembranza coa que dun momento a outro poderíase poñer a chorar
con ollos xeométricos de boneca destituida.
Polo fondo van caendo estrelas púrpuras na Avenida Metrosidero.
____________________________
Se trataba de
se trató siempre de
encajar bien los desperfectos
qué es eso de ser artista
en la fiesta de los maniquíes
los párpados caídos las manos mojadas con lágrimas ajenas
estériles se movían deprisa las sombras en el país de los espejos
de pronto aquel recuerdo con el que de un momento a otro podría ponerse a llorar
con ojos geométricos de muñeca destituida.
Por el fondo van cayendo estrellas púrpuras en la Avenida Metrosidero.
Unha patada máis cartos subir a paga
todo irá ben e ti xa o sabes
final de temporada non podes volver ser neno
para que queres 11 tipos de axudas distintas se podes revisar só 3
o rapaz con sombreiro salta con música de videoxogo e xira a ruleta ven descubrir o que é volver
sempre volves
non sabes xa nin como poñerte nin escoitar as sinais das sereas mortas descafeinadas
Benvido
Ven
Xa estás aquí e trémeme a voz ao dicir teu nome.
____________
Tu nombre
Una patada más dinero subir la paga
todo irá bien y tú ya lo sabes
final de temporada no puedes volver a ser niño
para que quieres 11 tipos de ayudas distintas si puedes revisar solo 3
el chico con sombrero salta con música de videojuego y gira la ruleta ven a descubrir lo que es volver
siempre vuelves
no sabes ya ni como ponerte ni escuchar las señales de las sirenas muertas descafeinadas
Bienvenido
Ven
Ya estás aquí y me tiembla la voz al decir tu nombre.
Head of a woman, Egon Schiele (1908)
Vénlle á cabeza un día na rúa
e outro día nun salón
outro nun bar
nunha cociña
nun dormitorio
nun aula
nunha oficina da administración
noutra oficina con vistas
ao matadoiro municipal.
Ironías do camiño.
Insoportable
pasan os segundos
paralíticos palatales cara el
a sombra saúda de lonxe e avisa
non lle aceptes o convite
motor con garfios mecánicos pola fiestra do cuarto
non abri-los ollos
guerra
rexistro
compulsar papeis e papeis
pola espalda cheirume
con cara de eficiencia inventada
tesa e sen movementos
sen existir sen ser nin antes nin agora nin nunca
esquecédevos de min
se lle poñen os pelos de estridente punta
arrepío do demo vacía a alma
lamentar a carraxe estancada sen duración definida
verter a tinta da estilográfica e deixar as verbas en repouso
reprime, nena, non empuxes
pero
non me axudastes e sigo aquí
non vedes?
será que non me facíades tanta falla.