POETÍZAME

Galicia Poética "antolloloxía"

Mercadores co guecho de cabelo ondeante collen o arame dourado

introducen a carapucha no manancial que liba entre alfándegas.

Abaixo fronteiras. Teus ollos.

Asistes co sorriso posto: sincera, sincera.

Feminina, feminina. Coa ledicia fervendo.

Non es unha bolboreta escondida que espera indixerible

e por iso vives coa a tranquilidade do que non comprende

e esperas

desconforme

e case adormeces.

A casta piedade en contradicción

iso es e non escoitas

como o espírito masculino

da desagradecida poesía que te acende a vida.

POETÍZAME

Marchantes con flequillo ondulante cogen el alambre dorado

introducen la capucha en el manantial que liba entre aduanas.

Abajo fronteras. Tus ojos.

Asistes con la sonrisa puesta: sincera, sincera.

Femenina, femenina. Con la felicidad ardiendo.

No eres una mariposa escondida que espera incomestible

y por eso vives con la tranquilidad de quien no comprende

y esperas

disconforme

y casi te duermes.

La casta piedad en contradicción

eso eres y no escuchas

como…

Ver la entrada original 11 palabras más

Olímpica

Galicia Poética "antolloloxía"

Olímpica é a mañá na que loitei contra o tempo para saír perdendo o autobús

logo unha chamada, e logo outra, e chegou o mediodía cunha calor de infarto.

A fatiga cambiou a cor da historia. Retirouse a pensar, rexenerou a enerxía: estás sá, non hai dor, creo na maxia. Cre na maxia

crea a maxia.

Sé olímpica

e que vivan as mañàs con chamadas autobuses calores enerxía

Sé olímpica

non deixes de xogar.

Ver la entrada original

quen ten o poder

Galicia Poética "antolloloxía"

que é o medo conexión conciencia corpo

que son eu? Filosofía do abstracto con xente do cotidiano non hai reflexión no medio na contorna experimentos de escoita e entendemento que non chegan á nada

namáis que á comparación de por que ti si e eu non

que hai en min tan distante

desaparezo

desapareza aquí

sentir parecer ser non ser observar antropoloxía vital atenta

as interpretacións non serven de nada

exploradora sistémica do liberticidio empoderamento absolutista

ante a confusión replegamos as ás pero a súa natureza é voar, voar

voade

‘Duelo a garrotazos’, Goya.

Ver la entrada original

o que non di o verbo

Galicia Poética "antolloloxía"

habitar a escuridade non é unha boa costume

non reparas nas cadeas e penumbras que constrúen a caverna

non estás presente máis que como sombra que me asombra

negra gris distintos tons opacos

curtametraxe

a maseira do porco fai de pantalla a pantalla amosa imaxes veladas

quero voar voar encherme de ar

ascender reptando rabuña o ventre

quero na inconsciencia aboiar

facerme primeira persoa do singular

Ver la entrada original

astronomía

e logo quen ía poñer a velocidade a andar como se foran as estrelas as culpables dos anos luz

andaban de entrevista en entrevista coa insistencia testuda de atopar dano emocional

pensaba que ao ser verán desaparecían todos os estranos vagalumes que repousaban na pel

pensaba que ao ser verán enxugábanse e caían das árbores esmorecidas

e logo quen ía poñer o ímpeto a correr como se urxiran os ollos entornados procurando cometas

Van Gogh, Ceo estrelado.

eu pensaba que ser rara era malo e por iso quixen ser como todos

Apud Acta vital

Galicia Poética "antolloloxía"

rabuñade a dúbida calumnade a esencia espírito de aire pinchádeo que non voe

facédelle a morte que latexe inseguridades desaparece a reflexión vaise a beleza

corda frouxa nun ano, dous, seguimos no bucle aculturado

tensión/distensión irrealidade cotidiana non hai camiño na utopía

as persoas esvaemos como cristal líquido.

Ver la entrada original

mocidade

Galicia Poética "antolloloxía"

rezabamos cancións e todo era máis sinxelo

e desmontable

e as liñas paralelas de trazado perfecto milimétrico

tocábanse agarimosas como se fose a primeira vez

Ver la entrada original

verso libre

Galicia Poética "antolloloxía"

Algún poema tería sentido neste espazo morto falto de colectivos.

Etiquetas aceptadas como propias marcas do capitalismo acelerado enfrontado coas persoas, tan amante da masa.

Subir escaleiras windows on the road soa a apertura do programa, vou, non me dou posto ao día nesta tempada de tantas novas

resístese o cerebro a máis actualizacións pechade a porta parade o mundo as rotativas a tele en negro

gaivotas á terra

a máquina comecartos segue facturando novidade dalle a palanca para morrer anestesiada no día a día esperta dos teus sonos

e

penso nos meus nenos véxoos agardando ben peiteados cos zapatos novos vestidos de posfranquismo ansío liberdade

remorsos

quen es, quen queres ser. Serás o que teñas que ser, déixate. Déitate. Deléitate.

Modigliani

Ver la entrada original

Prestado

Galicia Poética "antolloloxía"

Non sospeitas nesas tardes
o poder dos teus latexos,
a irremediable sucesión de imaxes de lume
onde surcas espacios nús,
e sei entón máis que nunca
todo o que atopei en ti,
a cova na que se esconden
os tesouros da túa vida,
e o azul das tardes de sábado
e a aperta cálida do abrigo.

Ver la entrada original