ERROR 404 – File not found

Expira anhelante porque eres a casta piedade profana
anhelante que expira
ou podería decir que
somos a tranquilidade que calmadamente
xeme
perante
o suave rostro do teu emporio azul
que revolotea entre almidóns.

No entretempo
os fumes campan cerca dunha serpe
e parecen tan serenos que ninguén diría que están no presidio de cristal laminado.

Segredamente desexo que sexas o mel que estreitamente revolotea describindo o entorno canso.

Os perfumes imperdibles cantan cerca da morte
cantan letanías sen atar
e parecen tan mentirosos…

Mercaderes do teu guecho de cabelo collen o arame dourado
introducen a carapucha no manancial que liba entre alfándegas.

Ti escoitas coa sosia posta: sincera, sincera.
Feminina, feminina. Coa ledicia fervendo.

Ah, imposibles, afastados! – di aquel sonido xordo que inxustamente Lanzarote non comprende
e espera desconforme e case adormece

porque se non es unha avelaíña escondida que espera indixerible
vives coa a tranquilidade do que non comprende nin cos dedos dunha má
e esperas
desconforme
e case adormeces.

A casta piedade en contradicción, iso es e non escoitas
como o espírito masculino da desagradecida
poesía.