Olímpica é a mañá na que loitei contra o tempo para saír perdendo o autobús
logo unha chamada, e logo outra, e chegou o mediodía cunha calor de infarto.
A fatiga cambiou a cor da historia. Retirouse a pensar, rexenerou a enerxía: estás sá, non hai dor, creo na maxia. Cre na maxia
crea a maxia.
Sé olímpica
e que vivan as mañàs con chamadas autobuses calores enerxía
Sé olímpica
non deixes de xogar.
Reblogueó esto en Galicia Poética "antolloloxía".
Me gustaMe gusta